Mat zaśmiał się ponuro, gdy kobieta powiedziała coś o użalaniu się. Gdyby tylko znała ich wcześniej - a przynajmniej Beowulfa, bo to z nim był bardziej związany. Pokiwał jednak głową i wstał.
      - Spalę, tak robią Nordowie, a on - łucznik wskazał głową ciało Beowulfa - był jednym z nich. Lilianne nie, ale spalę ją razem z nim. Bandyci? Co mi po nich. - Zaśmiał się ponuro, i zaczął chodzić miedzy trupami, odrzynając sakramentalnie sakiewki. - Bierz, jeśli potrzebujesz.

Ostatnio edytowany przez Karolinka (2012-08-01 13:07:50)

Mat kiwnął tylko głową wdzięcznie i spojrzał w stronę zagajnika na który wskazała nieznajoma kobieta, a później na ciało wojownika. Odległość była duża.
    A-ha. Na pewno jesteś ciężki, nordycki sukinsynu. Pewnie masz w dupie to że będę ciągnął Cię po ziemi. Łucznik zaśmiał się ponuro. Pokaleczony w nogi koń berserkera odbiegł gdzieś, Mat nie zwrócił jednak na to uwagi. Chwycił truchło za ręce, i począł ciągnąć w stronę zagajnika.
    Nord był ciężki. Mat z trudnością zaciągnął go pod jedno z drzew na obrzeżu. Otarł czoło i wrócił do ciała kobiety. Pokręcił lekko głową i nachylił się nad ciałem Lilianne. Usiłując wyjąć z jej ciała strzałę, ułamał drzewce. Zaklął, i odrzucił ułamaną część strzały. Chwycił Lili za nogi i odciągnął w pobliże Beowulfa. Jedynym powodem dla którego nie podniósł jej i nie przerzucił przez bark, było to że mógłby w ten sposób poplamić swój płaszcz krwią.
    Wrócił na ścieżkę i spojrzał na pagórek z którego powinna nadejść kobieta.
   Skąd ona się w ogóle wzięła, i dlaczego do cholery chce mi pomóc? Nie wierzę, świat się zmienia. Wzruszył ramionami.

Ostatnio edytowany przez Karolinka (2012-08-01 13:06:59)

Mat pokręcił głową.
    Co się ze mną dzieje, kurwa. Przecież nie dam rady spalić ich na takiej kupce chrustu.
    - To za mało drewna, muszę ich tak zostawić. Pora ruszać do Dorwaru, dzięki za pomoc.
    To rzekłszy, Mat odwrócił się i ruszył w stronę swojego łuku, by go podnieść. Kobieta ruszyła za nim, łucznik zignorował to jednak. Nasunął łuk na ramię i przygnębiony ruszył w stronę swojego konia, który zajął się skubaniem trawy.
    - I co, pojedziesz sobie? - zawołała za nim i prychnęła.
    - A co mam zrobić? - rzucił przez ramię, idąc ciągle w stronę wierzchowca.
    - Mhm. Zaczekaj, wyjaśnij mi chociaż co się stało. I nie chcę usłyszeć tylko słowa bandyci.
    - Aha, mam Ci to wyjaśnić. - Mat zatrzymał się i odwrócił, po czym kontynuował. - Rozumiesz, bandyci dopadli nas jak goniliśmy ślimaki. Diablo szybkie ślimaki - mokro było, a się kurzyło. - Mat zacytował stary krasnoludzki żart i uśmiechnął się ponuro, choć nie było mu wcale do śmiechu. - Zmierzasz do Dorwaru?
    - Jakoś tak. - Nie wiedziała co sądzić o nieznajomym sobie mężczyźnie. W szoku zachowywał się dziwnie, jednak zaczynał znów myśleć racjonalnie.
    - Zatem, jedź ze mną. Przyda mi się towarzystwo, a samemu niebezpiecznie podróżować, nawet po tym trakcie. - popatrzył na kobietę pytająco.

Ostatnio edytowany przez Karolinka (2012-08-03 10:50:07)

- Mhm, jedźmy więc. - Powiedział Mat i spiął konia, nie odzywając się już więcej. Chciałbym ujrzeć już Dorwar.

Ostatnio edytowany przez Karolinka (2012-08-03 16:21:09)